Rozdział 10 "Dziecinna zabawa też dla dorosłych" 

*oczami Andreasa* 

Byliśmy już w drodze.Słońce pięknie świeciło, a Stefania wraz z Weronik darły się na mnie żebym jechał szybciej.Wariatki. Po kilku minutach jazdy z 100 na liczniku byliśmy na miejscu.Znajdowaliśmy się na polu bitwy.Dziewczyny energicznie wysiadły z samochodu, wyciągnęły strzelby wraz z kulkami farbowymi. Zrobiły to w tak szybkim tempie, że mi kopara opadła.Te pięciokilogramowe bronie wyciągnęły jakby ważyły kila gramów, a w dodatku ja nawet z samochodu wysiąść nie zdążyłem, a one już w drodze na pole walki.

-Ej dziewczyny zaczekajcie!-krzyknąłem 

-Ano racja jeszcze Andi...-powiedziała Stefania jakby w ogóle na mnie nie zwracała uwagi 

-Świetnie o wszystkim pamiętałyście oprócz o mnie... Kochane jesteście 

-Tak samo jak ty

-Ha, ha, ha uśmiałem się-powiedziałem ironicznie 

-Dobra Wellinger rusz łaskawe cztery litery i chodź

Wyjąłem swój ekwipunek i podążyłem za dziewczynami.Kiedy byłem już z nimi ramie w ramie zaczęliśmy głupkowatą zabawę. Popchnąłem Weronikę, a ona mi oddała no to wpadłem na Si, a ona popchnęła mnie i znów wleciałem na Weronikę i w ten sposób wybuchła nasza osobista wojna na popychanie.

-Dobra koniec!-krzyknąłem kiedy dziewczyny mnie zaatakowały z dwóch horyzontów 

-Co wymięka pan paniczu Wellinger- powiedziała z wyczuwalnym triumfem w głosie Stefania.

-Że kto?

-Panicz innymi słowem pan 

-Aha...

-No co?

-Nic... Dobra koniec gadki. Mój front jest tam-wskazałem na drewnianą ścianę na wprost nas- twój Si tam -wskazałem na ścinę z lewej strony-a twój Weri tam- wskazałem na stronę prawą 

I wtedy nasze drogi się rozeszły.Każdy z każdym teraz był wrogiem.Schowaliśmy się w swoich kryjówkach za ścianami.Wyjrzałem przez otwór jak tam sytuacja wygląda i kiedy się tylko wychyliłem rozprysły mi się na twarzy miliony drobinek niebieskiej farby.Później Wera zaczęła 

-Ha ha ha rodzina smerfów!- jednakże jak tak chętnie się wychylała to zarobiła ode mnie dwie kulki, a od Si jedną.Po tym incydencie wybuchła prawdziwa wojna.Wszyscy strzelali do wszystkich.Na naszych ubraniach mieniły się wszystkie kolory tęczy.  

***

Po 2 godzinach bitwy Weronika najwyraźniej miała dosyć tej zabawy z kolorami, a poza tym ktoś do niej zadzwonił.Rozmawiała kilka minut przy nas, a później poszła w stronę samochodu.Najwyraźniej nie chciała abyśmy słyszeli jej rozmowę. Podszedłem do Stefanii siedzącej na murku tuż obok jej "schronu'' 

-Walczymy jeszcze?-zapytałem przerywając niezręczną ciszę 

-A chce ci się jeszcze? Mało barw masz na sobie? Przecież wyglądasz jak chodząca tęcza...

-Ty też 

-Ja też 

-Obydwoje jesteśmy jak jakieś papugi 

-We troje bo jeszcze Weronika 

-No tak jeszcze Weronika 

O wilku mowa.Podeszła do nas panna Weronika.

-Ludzie ja zjeżdżam bo Thomi mnie zaprosił na imprę z ich kadrą i szkoda by było odpuścić 

-Ale ja ci mojego auta nie dam 

-Spoko, spoko Didl przyjedzie 

-Ok 

-A starej kumpeli z starym kumplem nie weźmie?!-zapytała Si

-Nein,nein,nein,nein,nein 

-A ja na to: Me gusta! 

-Dobra ja się zwijam! Narka 

-Nara 

-Pa 

I sobie poszła wsiną w dal.

*oczami Stefanii* 

Weronika bydlaku zostawiłaś mnie sam na sam z tym Niemcem. A co jak mnie potraktuje tak jak Hitler Żyda? Ja się boję! Nie no żart... Ale nie było mi na rękę zostawać z Andim samemu dlatego, że on to takie duże dziecko i ma pomysły jak dziecko i się czuję za niego odpowiedzialna... Kretynko co ty chrzanisz przecież to dorosły facet z twojego wieku! Idiotko ty! Zamknijcie się!!! Ps.To nie do was tylko do mojego serca i podświadomości... Halo obudź się! 

-Si to co robimy? 

-Może wracajmy do domu... 

-A mogę cie zabrać do jednego takiego miejsca?

-To znaczy gdzie?

-Zobaczysz...

-No dobra 

Podeszliśmy do samochodu wsiedliśmy do niego po czym odjechaliśmy... Po kilkunastu minutach byliśmy nad górskim jeziorkiem obok którego było niewielkie molo... Słońce odbijało się w tafli wody, a ja byłam pod szczerym wrażeniem...     

-No Weli chyba przyznać muszę że gust masz niezły  

-A dziękuję ci bardzo... Ojciec mnie tu na ryby zabierał jak byłem mały, ale później już na to nie miał czasu i to magiczne miejsce poszło w zapomnienie 

-Smutno... 

-Oj tam, oj tam... Chodź usiądźmy

Usiedliśmy na molo zanurzając nogi w wodzie i wdaliśmy się w rozmowę jakbyśmy znali się od zawsze... 

I jak? Komentujecie=motywujecie pamiętacie nie? Ps.przepraszam że tyle czekacie ale nigdy nie mogę się zmobilizować i znaleźć

odpowiedniej ilości czasu do napisania rozdziału :* Pozdro dla wszystkich :)